Vagebonden in Burgos

De zon hing nog laag over de bergen toen wij uit Belarado vertrokken. Fris, scherp ochtendlicht lag over de velden. Eerst nog even de weg delen met vrachtwagens maar toen was de wereld er alleen voor ons. Eindeloze verten, geschulpte velden in kleuren geel orange en een blauwe lucht met wolken die je niet kan verzinnen ( en ik kan toch heel wat luchten bedenken) Deze ochtend dong naar de eerste plaats qua mooiste moment. klimmetjes en hellingen naar beneden, weer opnieuw beginnen. het maakt inmiddels niet meer uit. We kunnen het aan. Heerlijk gevoel.
We werden Burgos ingeloodst door een fietsende Spanjaard die er plkezier in had om geheime routes te delen met Santiago gangers. Heel prettig, lommerrijk, langs de rivier de Amerzon reden wij het centrum van Burgos binnen. Het hostel waar we moesten zijn bleek dichtbij. Hier zou de reis kunnen eindigen. Hier kunnen de fietssen worden opgehaald en naar nederland getransporteerd.Hier kan de tocht ook worden opgepakt.
met die onzekerheid leven we nu. We zijn de stad ingegaan. Busticket voor morgen geregeld. ook maar voor zaterdag vanaf Bilbao terug.
De Kathedraal bezocht. prachtig gebouw. In de elfde eeuw is de bouw gestart en heeft maar 39 jaar geduurd. Onvoorstelbaar. In nederland leefden we nog in de Middeleeuwen. De nederlandse tekst bij de details was wat lachwekkend maar verder hebben we genoten van de tour door de kerk.
We hadden ons toch gedoucht, met onze beste kleding gekleed... maar toen ik een winkel binnen ging en mezelf in de spiegel zag dacht ik: wellke vagebond is dit... Joop met een ooit witte broek die inmiddels veel te wijd is en ik met een verwilderde blik en kleding die niet echt in het stadsbeeld past...Het klikt niet tussen ons en een stad. Ik had herbelevingen aan vorig jaar in Rome. Waar we aanvankelijk ook niets mee konden. Te groot, te druk, te mondain voor zwervers op de fiets.
We hebben ons stilletjes op een terrasje teruggetrokken en gekeken naar wat aan ons voorbijtrok. Al eerder waren we ontroerd door de vanzelfsprekendheid waarmee ouders in rolstoelen over de pleinen geduwd worden, gezinnen met meerdere generaties optrekken en er veel zwakzinnigen en Down patienten in het straat beeld voorkomen. In het hippe restaurant waar we uiteindelijk neerstreken zaten families met hun minder intellectueel bedeelde gezinsgenoten aan tafel, iedereen lijkt te zorgen voor elkaar. Een cynische gedachte schoot door mijn hoofd: zijn alle instellingen in julki en augustus gesloten of is dit hoe het hier georganiseerd is. En hoe is het geregeld voor de verzorgers? Allemaal dingen die je zou willen weten.
We weten t niet. We weten meer niet. Eindigt hier de reis? We houden jullie op de hoogte