Carrouges :Voortekens

Gisteren meende ik goede voortekens te zien. Vandaag weet ik t zo net nog niet.
Vanmorgen na een snel ontbijt in t lelijke stadje 40 km over een oude spoorbaan gereden. Prettig (vals) plat maar ook wel fietsen door een groene tunnel. Als het landschap even zichtbaar werd, leek t prachtig. Een authentiek Normandische sfeer, prachtige oude boerderijtjes en vooral ook veel stationnetjes, nu als woonhuis in gebruik.
Bij de middeleeuwse stad Domfront eindigt de spoorbaan, althans het huidige fietspad. En daar begon de ellende. De naam zegt te al: nomes Est omen, bij t schakelen sloeg mijn ketting weer vast tussen voorblad en frame. Vorig jaar hebben er 100 fietsenmakers naar gekeken en allemaal hebben ze een andere theorie. Uiteindelijk dacht De Vakantiefietser het gefixt te hebben. Nee, dus. Ik trek de bonuspunten weer in. De pech was dat we nou net op een nogal heuvelig traject zitten. Ik durfde niet meer te schakelen met mijn grote blad hetgeen betekent sat ik alle hellingen in de twee moet nemen...nogal zwaar voor dag twee.
We reden door dorpjes die op dit moment waarschijnlijk op de Nederlandse televisie te zien zijn: de Tour komt er vandaag langs. Op een van deze wegen, alvast voor auto's geblokkeerd schreeuwde Joop in ene : slang, slang, een meter lange adder ws lag te slapen op de weg en, gestoord door ons, richtte hij zich dreigend op. Quote scary,..
Het doel van de dag was het stadje Carrouges, gelegen op een heuveltop, van heel ver zichtbaar. Ik moest er dus in de twee tegen aan. We waren de 90 km al gepasseerd. Prachtig stadje, zeer intact kasteel, mooi park. Leuk pleintje. Aangezien de camping in het dal aan de andere kant naar beneden lag, besloten we een biertje te nemen. Veel alvast, in afwachting van de Tour, dronken Fransen. Een jong hondje dartelde naar buiten. Dronken baasje schreeuwde: ici..hondje rende de straat over waar ook net een auto reed die niet remde. Voor onze ogen vloog de hond door de lucht...na enige momenten van verbijstering ben ik weggerend om t verder niet te zien en vooral ook niet te horen.
Compleet overstuur raakte ik door t gelach van de dronken café bezoekers. Ik weigerde er nog terug te keren.
Volgens Joop leek t met t hondje redelijk te zijn afgelopen. Ik hoop t maar voor hem.
Echt goed is mijn relatie met t stadje en zijn bewoners niet gekomen. Ws speelde de vermoeidheid ook een rol.
Nergens internet, trouwens. Ik schrijf dit blog de volgende middag, in een beeldschoon dorpje, St Cery, in een café restaurantje van een Schotse familie. Erg sympathiek. Maar hierover zal Joop jullie vertellen...