Veel
Door: Ospidales de Orbiga - Foncebon 50 km
Blijf op de hoogte en volg angelineenjoop
05 Augustus 2015 | Spanje, Foncebadón
Ik had er zin in, vanmorgen , toen we de tent kletsnat van de douw inpakten en rillend op de fiets stapten. Op de hoogvlakte is t temperatuurverschil tussen dag en nacht enorm groot. Na t historisch beroemde Orbiga een prachtig, onbekend, industriestadje met prachtige bakstenen fabrieken, voor een deel nog in werking. Een blik terug in de tijd. Plotseling een verandering in t landschap: na een bocht in weg verschenen er heuvels en bossen. Wonderbaarlijk dat landschappelijke veranderingen je zo kunnen overvallen! Ik keek even links en toen..waren er rechts rotsen!
Astorga verscheen. Ook een oude industriestad. Prachtige kathedraal. T bisschoppelijk museum is door Gaudi gebouwd. Bizar, uiteraard.
Tegenover de kathedraal liep ik langs t kantoor van de uitvaartondernemer. er kwam een man naar buiten, ondersteund door de uitvaart vrouw. op de stoep familie. de oude man wankelde verder over de stoep en zocht steun in een vensterbank. Even een inkijkje in iemands wereld die instort. je ziet t en fiets verder. Veel, vind ik dat.
Verder fietsend : In ene een heftige helling. Lopen met de fiets, zei t routeboekje .Gelukkig maar want dat waren wij allang aan t doen.Langzaam kronkelde het pad zich vervolgens omhoog. Geen hellingen om een blog over te schrijven. Maar t landschap was zo mooi. Zo eenzaam en verlaten. Ruinedorpjes met een fringocafe voor de pelgrims , verder niets. Vergezichten over de vlakte: onze startplaats al niet meer te zien.
Rustig door fietsend kwamen er hier in Foncebon aan. Toen pad bleek dat we al heel dicht onder de pas zitten. Dit dorpje was tot voor kort een en al ruïne, tot een paar avonturiers hier een herberg begonnen. Gefascineerd hebben er hier rond gelopen: prachtige ruïnes met allerlei materiaal gedicht qua dak, huizen waarvan er niets meer over eind staat dan een paar stukjes muur. Hier hebben eeuwen mensen geleefd (weten we uit de boekjes), hier zijn kinderen geboren, mensen gestorven. Nu woont er een kattengezin. Moeder en zeven jongen. Het leven is hard voor kleine poesjes. Moeder gaat op stap: je volgt of je volgt niet. We zagen hoe de aarzelende poesjes door zwaluwen werden aangevallen (waarom ? wat heeft een zwaluw te vrezen van een kitten?). Eentje durfde helemaal niet. Verstandig of dom?
De nacht valt uiteindelijk ook hier, over deze heuvels. De pelgrims zijn naar bed. Morgen vroeg op. Nog een 75 meter te stijgen tot Cruz de Fierro. De traditie is om daar iets achter te laten van je bagage, je ballast. Vroeger was t een beslissend punt: als je hier was wist je dat je het ging redden tot Santiago. Voor ons wacht daarna een steile afdaling en daarna de finale klapper: 30 km klimmen
Veel allemaal dus!
Astorga verscheen. Ook een oude industriestad. Prachtige kathedraal. T bisschoppelijk museum is door Gaudi gebouwd. Bizar, uiteraard.
Tegenover de kathedraal liep ik langs t kantoor van de uitvaartondernemer. er kwam een man naar buiten, ondersteund door de uitvaart vrouw. op de stoep familie. de oude man wankelde verder over de stoep en zocht steun in een vensterbank. Even een inkijkje in iemands wereld die instort. je ziet t en fiets verder. Veel, vind ik dat.
Verder fietsend : In ene een heftige helling. Lopen met de fiets, zei t routeboekje .Gelukkig maar want dat waren wij allang aan t doen.Langzaam kronkelde het pad zich vervolgens omhoog. Geen hellingen om een blog over te schrijven. Maar t landschap was zo mooi. Zo eenzaam en verlaten. Ruinedorpjes met een fringocafe voor de pelgrims , verder niets. Vergezichten over de vlakte: onze startplaats al niet meer te zien.
Rustig door fietsend kwamen er hier in Foncebon aan. Toen pad bleek dat we al heel dicht onder de pas zitten. Dit dorpje was tot voor kort een en al ruïne, tot een paar avonturiers hier een herberg begonnen. Gefascineerd hebben er hier rond gelopen: prachtige ruïnes met allerlei materiaal gedicht qua dak, huizen waarvan er niets meer over eind staat dan een paar stukjes muur. Hier hebben eeuwen mensen geleefd (weten we uit de boekjes), hier zijn kinderen geboren, mensen gestorven. Nu woont er een kattengezin. Moeder en zeven jongen. Het leven is hard voor kleine poesjes. Moeder gaat op stap: je volgt of je volgt niet. We zagen hoe de aarzelende poesjes door zwaluwen werden aangevallen (waarom ? wat heeft een zwaluw te vrezen van een kitten?). Eentje durfde helemaal niet. Verstandig of dom?
De nacht valt uiteindelijk ook hier, over deze heuvels. De pelgrims zijn naar bed. Morgen vroeg op. Nog een 75 meter te stijgen tot Cruz de Fierro. De traditie is om daar iets achter te laten van je bagage, je ballast. Vroeger was t een beslissend punt: als je hier was wist je dat je het ging redden tot Santiago. Voor ons wacht daarna een steile afdaling en daarna de finale klapper: 30 km klimmen
Veel allemaal dus!
-
06 Augustus 2015 - 00:42
Simon Konijn:
Prachtig geschreven!! Wat een belevingen!
Ga zo door!!
Simon -
06 Augustus 2015 - 01:02
Eveline:
Ik lig in bed, het is al laat, toch nog even kijken hoe het jullie vergaat. Ik heb me even mee laten nemen. Wat een andere wereld. Ik duik in dromenland. Tot morgen maar weer, doe voorzichtig als jullie naar beneden gaan! Liefs Eveline -
06 Augustus 2015 - 09:52
Angelineenjoop :
Mooi verslag weer. Ik zou bijna zin hebben om ook eens zo'n tocht te gaan maken. Wie weet. Hier in Amsterdam is de zomer inmiddels weer helemaal terug en zoals het er nu uitziet blijft dat ook nog even zo. Ik vermaak me hier voorlopig dus wel. Tot later! Cees.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
