Nooit meer bang

We spraken gisteravond over het gevoel 'thuis te zijn op de weg'. Ik had net wat mooie, krakkemikkige huisjes en schuurtjes gefotografeerd , ik kan t niet laten. Joop vroeg mij hoe t voor mijn 'kreeftkant' (huiselijk) is om zo op weg te zijn zonder vast plekje. Ons tijdelijke huis was gisteren een landelijk hotelletje met uitzicht op een wei moeder koeien met dartelende kalfjes. De hotelhond liet zich knuffelen. Helemaal thuis. Onze eetkamer leende we van een eethuisje op het einde van een dromerig dorpje. Groentesoep met bonen en kleine gefrituurde forelletjes als hoofdmaaltijd. Ook helemaal thuis.
De avond daarvoor leefden we in een ruinedorp boven op de pas, 1400 meter. Het had ook in Bolivia kunnen staan. Ook thuis.
Vandaag heeft de reis ons in Sarria gebracht. Over de bergen, hier heerst de invloed van de Atlantische oceaan. De gortdroge hoogvlakte lijkt ver weg. Een op t eerste zicht lelijke stad, met flatgebouwen. Maar langs het oude pad staan wonderschone huizen en kerkjes. We bewonen de bovenste verdieping, met uitzocht op de bergen waar we net nog overheen gekomen zijn.
Deze dag was de dag die ik het meest vreesde. Twee cols te nemen, hellingen tot 10%, over 20 kilometer. Maar eigenlijk ging t zonder dat we er erg in hadden, dat we de ergste beproevingen al doorstaan hadden. Toen ik boven op een bult aankwam en daar onze fietsvrienden Harry en zoon Jimmy van 14 jaar trof, vroeg ik: maar we moeten toch nog die laatste vier vreselijke kilometers...? Harry wees naar de weg achter me: die liggen daar...
Nooit meer bang voor een helling. Heerlijk! Tenminste zolang onze conditie zo goed is..
En die behoefte aan huislijkheid? Die reist gewoon mee. Die zit in het juiste boek. De lekkere fietskleding, het gevoel van onderweg zijn, alsof dat gevoel als een bubbel om je geen zit en geborgenheid geeft.
Misschien was dat voor de pelgrim ook een beetje zo. Anders houd je zo een maandenlange reis toch niet vol.
Nooit meer bang!
Nog wel voor hele steile hellingen naar beneden, hoor! Dat blijft eng.