Fokke en Sukke wilden niet

Toen van morgen om 7.30u de wekker ging , mopperden Fokke en Sukke tegen elkaar: ik wil niet.. En trokken de dekens nog eens over hun hoofd. Het idyllische Mexicaanse straatje waar Fokke gisteren over schreef en waar ze nog zo heerlijk chipriones(kleine inktvisjes)hadden zitten eten veranderde midden in de nacht in een soort Leidse Plein waar Fokke en Sukke met hun bed in mooie slaapkamer midden in lagen. Sukke betrapte Fokke nog met een kussen om zijn hoofd gebonden maar t mocht niet baten. Geen oog dicht gedaan.
Maar het pad, Santiago riep. Opgestaan, een vieze croissant gegeten en op de fiets gestapt. Een wondermooi landschap van eucalyptusbossen afgewisseld met kleine veldjes en steeds maar prachtig uitzicht op de bergen om ons heen. Stevige heuvels, dat wel. De spieren protesteerden soms..
We kwamen in een optreden van een percussie band terecht, zo maar in een parkje. We spraken een Italiaanse wonder mooie jongen die met zijn hond een tocht van drie maanden maakte. De hond liep wel 40 km per dag als t moest.
Elke heuvel, elke helling was anders vandaag: misschien wel de laatste? We zullen t missen. Toch waren de klimmetjes nog onverwacht heftig en onaangekondigd door de gids, zo als Joop wat geërgerd zei aan de voet van een fors uitgevallen 'klimmetje'.
En toen lag t er in eens: Santiago. Gewoon een bord bij de stadsgrens als je t niet verwacht. De helling naar t centrum over kinderkopjes van minstens 15% haalden we niet. Nederig duwden we de fiets. In t centrum aangekomen werden we echt binnen gehaald, gefeliciteerd door andere pelgrims. Toch leuk. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik de kathedraal zag: we hebben t gehaald, we hebben t volbracht.. De schelp uitgehouwen in een pilaar waar de pelgrim zijn hand even inlegt konden we niet vinden. Is dit veranderd? Of is die kilometerslange rij soms..?
We hebben ons in een andere rij gestort: de rij van de ' credentials'. De stempels die je onderweg haalt, geven je de mogelijkheid een soort diploma aan te vragen. Met ons boekje kregen we bedenkelijke blikken: we hadden er tenminste twee per dag moeten ophalen in plaats van zo af en toe eentje.. Nou ja, bij Gods gratis kregen we toch een brevet: aantoonbaar pelgrim. Dasrvoor hebben we minstens twee uur in de rij gestaan. Samen met veel anderen. Een meisje wat onderweg een hondje gekregen had bij haar broodjes 'churro's'. Nu drie maanden oud en hij moest maar mee lopen. Doodmoe was hij volgens mij.
Wij liepen nog in fiets plunje : vies en stinkend.. Anderen ook, maar ook mensen gedoucht en schoon, onherkenbaar als pelgrim. Het is gek. Het ene moment ben je fietspelgrim en onderweg. Als je die kleding afdoet verlies je als het ware even je identiteit hier. Dan ben je een van de velen. Onduidelijk wat Santiago voor je betekent, ben je met een bus gekomen? Voor een paar dagen ? Of ?
Zonder duidelijk zichtbare identiteit liepen we vanavond door de stad. De ondergaande zon brak door een lucht van rookwolken heen. Waar gaan we heen morgen? Wat zoeken we?
Fokke en Sukke weten t nog niet. Laat ons even..!?

Dank voor jullie hartverwarmende reacties! Dat was heel fijn om te ontvangen. We schrijven nog een epiloog en dan is het klaar. Ook al zouden Fokke en Sukke willen dat t niet zo was..