Het laatste woord: waarom?

Toen wij, alweer onbeschrijflijk lang geleden, in Santiago aankwamen en ons officiële document ('la Compostela', letterlijk vertaald het sterrenveld) in ontvangst namen, zat daar ook een vragenlijst bij.. De vraag luidde: waarom ben je deze pelgrimage gaan doen: A: religieuze motieven, B: spiritueel, C: sportief. Zonder na te denken omcirkelde ik optie B. Nog meer verbaasd was ik toen Joop hetzelfde koos. Ik dacht eigenlijk dat we gewoon lekker een stuk gingen fietsen..
Onderweg heb ik me dikwijls afgevraagd wat anderen motiveerde deze tocht (te voet) te ondernemen en ik moet wel eens aan al die verschillende mensen terugdenken. Dat meisje wat ergens op de klim naar de Roelandspas in de Pyreneen op een muurtje zat met haar hondje, waar zou ze zijn? Ze moest nog zo vreselijk ver..en de Française die zo goed Engels sprak dat ik denk dat ze onderwijzeres is? We kwamen haar op het voetpad tegen toen fietsers en lopers dit deelden. Het was heel heet en stoffig. Ze had een doek over haar hoofd, een zware, ouderwetse rugzak op en zweette hevig toen we haar de weg vroegen toen er in ene vier steengruis paden voor onze neus lagen. Ze leek een verschijning uit een vorige eeuw. s avonds laat, toen wij, tent opgezet, gedoucht en al bij de prachtige Romeinse brug in Ospidales de Orbiga dineerden, kwamen we haar tegen. Ze loopt vanaf de voet van de Pyreneen (St. Jean Pied de port) de 800 km voetpad in 5 weken. Pittig doorlopen dus. Ze sprak over thuis, in Frankrijk, over 'we'. Ik durfde de waarom- vraag niet te stellen.
Durf ik hem aan mezelf te stellen? Ik heb heimwee gehad, deze tocht. Geworsteld met t feit dat een kind uit het verre Zuid --Oosten thuis zou komen terwijl wij er niet zijn, de andere dochter moet de zomer in het ziekenhuis doorbrengen en de derde is aan het afstuderen. Waarom zijn we niet wat dichter bij hen?
De tocht naar Rome had meer het karakter van een doorlopende toeristische attractie. Dit pad kent veel meer momenten van op jezelf teruggeworpen zijn. Lange, betrekkelijk saaie trajecten, hitte en tegenwind. Heftiger bergbeklimmingen. Maar ook altijd het besef van de pelgrims die dit pad al gaan sinds de 9e eeuw. Sinds een kluizenaar, door speciaal sterrenlicht geleid, het vergeten graf van de heilige Jacob terugvond. De apostel was volgens de overlevering in t jaar 44 in Jeruzalem onthoofd en door aanhangers in een stuurloos bootje naar Spanje gebracht. Het sterrenlicht, Campus Stellae (Compostela) de prehistorische sterrenbaan waar ik t al eerder over had. Door de loop der eeuwen hebben honderd duizenden Noord Europeanen de tocht gemaakt. Dikwijls kwamen ze niet terug. Die toewijding en motivatie is voelbaar en zichtbaar op t pad. De kerken onderweg zijn zo mooi en inspireren de pelgrim door te gaan op de zoektocht. Zonder woorden. Door de fijnzinnige afbeeldingen van innerlijke kracht.de 'hospedales' waar monniken en vrijwilligers zieke en uitgeputte pelgrims opvingen. Ook de herbergen van nu draaien op vrijwilligers. Een Belgisch echtpaar verzorgde ons in de refuge van Dax
Het heeft me geraakt deze tocht. De natuur, de (bepaalde, zeer beperkte mate van, ontberingen. De schoonheid van wat er door de eeuwen heen langs dit pad is ontwikkeld. Je hoofd raakt leeg, er is een stuk minder 'ik' op de fiets. Een lijf wat zijn werk goed doet samen met t materiaal van de fiets, de weg, het weer.

Overpeinzingen op t stationsplein van Nantes. Wachtend op de trein naar huis. Frankrijk is, gek genoeg, toch een beetje 'thuis' geworden. Om ons heen mensen die met hun fiets uit de trein komen, families die een Loire tocht maken.
Ik mis de fiets en waar die voor staat..